սպասումներն անգամ ամենաանհույս լավատեսների մոտ:
Պարզից էլ պարզ է, որ Սերժ Սարգսյանը ոչ մի ռեֆորմի էլ գնալ չի պատրաստվում, վերարտադրվելու մտքից չի հրաժարվել ու այժմ էլ իշխանությունը ամեն գնով պահելը դարձրել է կենաց մահու խնդիր:
Այս տարիներին իշխանությունների կողմից հետևողական քայլեր են արվում, որպեսզի հասարակության դժգոհ ու ըմբոստ հատվածը երկրից հեռանա: Մյուս մասը՝ հիասթափվի տևական պայքարից, այդ թվում իր համար հաղթանակ չապահովող ընդդիմադիրներից, գա այն եզրահանգման, որ ոչինչ էլ չի փոխվելու, մի կողմ քաշվի և մտածի միայն իր հանապազօրյա հացի մասին:
Տևական պայքարից ու պարտություններից հիասթափված ժողովրդին գնալով ավելի դժվար է փողոց հանել՝ գեղեցիկ խոսքերով ու էնտուզիզմով: Ինչ խոսք, մի ակտիվ ու ագրեսիվ զանգված դուրս կգա, բայց, եթե բավարար աջակցություն չստանա՝ հերթական անգամ շարժումը կմարի:
Ուստի հաջողության հասնելու համար հարկավոր է հետևողական պայքարի նախապատրաստական աշխատանքներն իրականացնել փուլային տարբերակով: Առաջին փուլում «քառյակի» համատեղ կազմակերպված հանրահավաքներին կմիանան հիմնականում ակտիվ զանգվածն ու ոչիշխանական ուժերի համակիրները: Իսկ երկրորդ փուլում, կազմակերպական ջանքերի շնորհիվ ու նյութական լուրջ ռեսուրսի ներդրմամբ հարկավոր է օրեր շարունակ ապահովել մարդկային մեծ զանգվածներ պայքարի առաջին գծում՝ բազմամարդ հավաքների տեսքով: Ինչին արդեն, բնականաբար, երրորդ փուլում կհետևի հիասթափված ու մի կողմ քաշվածների վերադարձը, որոնց բերելու համար լրացուցիչ ջանքեր հարկավոր չեն, նրանք իրենք կգան՝ հավատալով մոտալուտ հաղթանակին:
Այս սցենարն է վախեցնում իշխանություններին, որի պատճառով ամեն ինչ անում են, որպեսզի բիզնեսն առավելապես կենտրոնանա Սերժ Սարգսյանի ընտանիքի ձեռքում, խոշոր բիզնեսի մնացյալ մասի տերերը գործեն միմիայն գործող նախագահի «կրոնը ընդունելու» պարագայում՝ հլու-հնազանդ կամակատարի կարգավիճակով: Իսկ նրանք, ովքեր չեն ենթարկվի Սարգսյանի սահմանած «խաղի կանոններին», ապա նրանցից պետք է աստիճանաբար խլել բիզնեսը, ու ամեն ինչ անել, որպեսզի այդ գործարարների ազդեցությունը հասցվի նվազագույնի՝ երկրի քաղաքական ու քաղաքացիական պրոցեսներում:
Արդեն բարեհաջող փորձարկումներ արվել են վերջին համապետական ընտրություններում, որ ունեզրկված ու քաղաքականությունից հիսաթափված ժողովրդին մի քանի հազար դրամով կարելի է տանել ընտրատեղամաս, ու նրանք կքվերարկեն իշխանությունների ներկայացուցիչների օգտին։
Երկրում բարոյալքման մակարդակն այնպիսի բնագծեր է նվաճել, որ անգամ առանց ընտրախախտումների կարելի է հանգիստ ստանալ ցանկացած արդյունք՝ ընտրակաշառքի դիմաց: Բայց «մեծ կոմբինատորի» այս ծրագրին խանգարեց այն, որ բոլոր հարուստներին չկարողացան այս ընթացքում սնանկացնել, կամ իրենց թևի տակ առնել, կամ էլ շարքից հանել ու «կոտրել»: Ու հիմա Սերժ Սարգսյանի վարչակազմը սարսափած նկատում է, որ իր «սրած բիզը» ոնց որ թե «թարս է աճել»: Այսինքն երկրում մնացին քաղաքական ուժեր ու լիդերներ, որոնք ի վիճակի են պայքարողների ջանքերը բազմապատիկ ավելացնել՝ կազմակերպական ու նյութական հնարավորությունների շնորհիվ:
Ու եթե ապրիլի 28-ից առաջ Սարգսյանը, հապշտապ պաշտոնանկ անելով Տիգրան Սարգսյանին, փորձեց կոտրել հանրահավաքային թափը, իրականում ավելի լայն թափով պայքար սկսելու բարենպաստ նախադրայալներ ստեղծեց:
Մնում է միայն ճիշտ քաղաքական օրակարգ առաջարկել, լավ կազմակերպվել, ու հասնել իրական փոփոխությունների։ Սկզբի համար ոչիշխանական ուժերի համատեղ հանրահավաքով պետք է գործընթացի բացումն ազդարարվի։
Սերժ Սարգսյանը թույլ է ինչպես երբևէ, պետք չէ, հետևաբար, ուշքի գալու համար ժամանակ տալ նրան։
Edvard Antinyan fb page