նախահարձակ և դառնում ենք պաշտպանվողներ: Մեզ շարժման մեջ դնող նախանձը, ընչաքաղցությունը կամ վիրավորանքը դառնում են սրբազան, քանզի մենք պնդում ենք, որ գործում ենք հանուն մեր պաշտպանության: Չարիքը, վտանքը միշտ բույն են դնում ուրիշների մեջ: Բոցավառ հավատի առաջին քայլը սարսափն է, սեփական ինքնությունը, կյանքը, կարգավիճակը, հավատքը կորցնելու սարսափը: Վախը վառոդն է, իսկ ատելությունը` պատրույգը: Դավանանքը վերջիվերջո սոսկ վառված լուցկին է:
ԿԱՐԼՈՍ ՌՈՒԻՍ ՍԱՖՈՆ
Hovik Charkhchyan